ديوان‌سالاري و نظام اداري در روزگار صفويه دو جلدي

توضیحات

شيوه‌هاي غالب تاريخ‌نگاري در ايران مانند شاه محوري، فردگرايي،ناديده انگاشتن جامعه شناسي تاريخي،در سايه قرار دادن روان شناسي شخصيت هاي بزرگ تاريخي،بي اعتنايي به چرايي و چگونگي(فلسفه)تاريخ،غلبه شيوه گزارشي(روايي)،كمبود شديد تاريخ هاي محلي و موضوعي و خاص و نظاير اين،بازنگري در تاريخ ايران را ناگريز مي كند.يكي از دلايل مهم اين بازنگري،به تاريخ صفويه در زمينه هاي اداري،اجتماعي،فرهنگي،نظامي،آموزشي،دادگستري،سفارت ها و ديوان ها برمي گردد كه جز چند نمونه ناچيز،آن هم در اغلب به شكل سفرنامه نويسي،درچهارچوبي جداگانه بررسي نشده و پژوهش هاي بايا درباره آن ها انجام نگرفته است:مثلا در امور اداري مي شود به وزارت،صدارت،انشا،استيفا،احتساب،دولت خانه و در امور نظامي به قورچي،سپهسالار،اميرالامرا،بيگ،سلطان،خان و داروغه اشاره كرد.من دربازنويسي اين زمينه ها،در گام نخست،به نوشتن كتابي با عنوان فرهنگ تاريخ صفويه پرداختم و در گام بعدي،همين كتاب را نوشتم كه به گمانم براي واكاري جامعه صفويه و سهم نخست وزيران در اداره حكومت سلسله و راهبرد امور كشور ضرورت داشت.در كتاب حاضر،دورنماي وزارت در ايران از آغاز تا روزگار سلسله نامبرده و وزارت و وزيران شاهان صفوي از روزگار شاه اسماعيل اول تا بركناري شاه سلطان حسين،با تكيه بر زندگاني و كاركردشان بررسي شده است.