اپیکور از فیلسوفان یونان باستان، یکی دیگر از کسانی است که از مکتب لذت‌گرایی دفاع می‌کند. اپیکور، برخلاف آریستیپوس، کوشیده است تا تقریر عمیق‌تر و دقیق‌تری از لذت‌گرایی ارائه دهد. به همین دلیل است که اندیشۀ او تا مدت‌ها پس از وی، حدود پنج قرن، همواره پیروان فراوانی داشته است.

فلسفۀ اپیکور تا اندازۀ بسیار زیادی از اندیشه‌های فلسفی و طبیعی دموکریتوس اقتباس شده است. گفته شده که اساساً هدف و انگیزۀ اپیکور این بود که اعتبار طبیعیات دموکریتوس را از نو زنده نماید. اپیکور نیز، مانند دموکریتوس، علم و معرفت را محصول حس می‌دانست؛ یعنی در معرفت‌شناسی از اصالت حس طرفداری می‌کرد. افلاطون احساس را امری ذهنی و نسبی می‌دانست، لذا معتقد بود که احساس هرگز نمی‌تواند مقدمه‌ای برای علم و شناخت جهان باشد؛ اما اپیکور معتقد است هر آنچه به احساس درآید، حقیقی و واقعی است. احساس امری ذهنی و درونی نیست، بلکه کیفیتی است که به‌وسیلۀ آن واقعیت برای ما حضور و وجود دا