هر اثر هنری از دل آثار هنری پیشین متولد می‌شود و بر پیدایش آثار پسین تأثیر دارد؛ «اثری که گذشته را جذب نکرده باشد، مجذوب آینده هم نمی‌شود، یعنی ماندگار نخواهد بود»…

ادبیات کلاسیک فارسی هنوز و همچنان ناشناخته‌هایی دارد که لازم است شناخته شود تا در پیشبرد ادبیات معاصر استفاده شود. اگر با نگاهی تازه به ادبیات کلاسیک پرداخته شود، نکات بدیع و بکری کشف خواهد شد که پیش‌تر به‌دلیل شیوة خوانش سنتی مورد توجه نبوده است. برای بهره‌‌مندی از دقیقه‌های داستانی از متون کلاسیک فارسی، لازم است با دیدی داستان‌پردازانه متونی چون مثنوی، شاهنامه، خسرو و شیرین، لیلی و مجنون، هفت‌پیکر، منطق‌الطیر، تذکره‌ی‌الاولیاء، کشف‌الاسرار، سفرنامة ناصرخسرو، فی حقیقه‌ی‌العشق، قصة غربت غربی، سلامان و ابسال، مرزبان‌نامه، کلیله و دمنه، بوستان و گلستان، بهارستان و حتی غزلیات شمس و غزل‌های حافظ و سعدی و… باز خوانش شود، سپس شیوة داستان‌پردازی، شگردهای روایی، طرح و پی‌رنگ حکایات و داستان‌ها، چگونگی ایجاد تعلیق، خلق فضا و لحن مناسب روایت، ساخت زمان و مکان در داستان‌ها و روایات، شخصیت‌پردازی، گره‌افکنی و گره‌گشایی، عنصر حقیقت مانندی، چگونگی آغاز و پایان داستان‌ها و… در این متون بررسی شود. بازشناسی این نمونه‌ها می‌تواند داستان‌نویس امروز را در استفادة بهتر از شیوه‌های روایی و آفرینش داستان‌های ماندگار یاری کند.