شيوه‌هاي غالب تاريخ‌نگاري در ايران مانند شاه محوري، فردگرايي،ناديده انگاشتن جامعه شناسي تاريخي،در سايه قرار دادن روان شناسي شخصيت هاي بزرگ تاريخي،بي اعتنايي به چرايي و چگونگي(فلسفه)تاريخ،غلبه شيوه گزارشي(روايي)،كمبود شديد تاريخ هاي محلي و موضوعي و خاص و نظاير اين،بازنگري در تاريخ ايران را ناگريز مي كند.يكي از دلايل مهم اين بازنگري،به تاريخ صفويه در زمينه هاي اداري،اجتماعي،فرهنگي،نظامي،آموزشي،دادگستري،سفارت ها و ديوان ها برمي گردد كه جز چند نمونه ناچيز،آن هم در اغلب به شكل سفرنامه نويسي،درچهارچوبي جداگانه بررسي نشده و پژوهش هاي بايا درباره آن ها انجام نگرفته است:مثلا در امور اداري مي شود به وزارت،صدارت،انشا،استيفا،احتساب،دولت خانه و در امور نظامي به قورچي،سپهسالار،اميرالامرا،بيگ،سلطان،خان و داروغه اشاره كرد.من دربازنويسي اين زمينه ها،در گام نخست،به نوشتن كتابي با عنوان فرهنگ تاريخ صفويه پرداختم و در گام بعدي،همين كتاب را نوشتم كه به گمانم براي واكاري جامعه صفويه و سهم نخست وزيران در اداره حكومت سلسله و راهبرد امور كشور ضرورت داشت.در كتاب حاضر،دورنماي وزارت در ايران از آغاز تا روزگار سلسله نامبرده و وزارت و وزيران شاهان صفوي از روزگار شاه اسماعيل اول تا بركناري شاه سلطان حسين،با تكيه بر زندگاني و كاركردشان بررسي شده است.