آمبروس بیرس جنگ را در دايرة‌المعارف شيطان اين‌گونه توصيف مي‌كند: «محصول فرعي ترفندهاي صلح‌آميز …» و اضافه مي‌كند: «… خاك صلح را با دانه‌هاي جنگ تا به اعماق بارور كرده‌اند.»

او هیچ‌چيز ديگر را همچون جنگ نشناخته و با گوشت و پوست خود لمس نكرده بود. پنج سال حضور او در بزرگ‌ترين جنگ آمريكا به داستان‌هايي از سربازان وي بينشي عميق و اعتباري بیشتر از نوشته‌هايش در حوضه‌هاي ديگر بخشيده است.

بیرس در تک تک داستان‌هایش دشمن‌پیشگي سرنوشت، بدخواهي هدفمند رويدادها، بيهودگي و پوچي افتخار، بي‌ثمري اميد، ترس حاكم بر شجاعت، اندوه عشق و برادري، شكست فلسفه، گمراه‌كنندگي آرمان‌هاي انساني، تحريف نام نيك و بيرحمي اطاعت كوركورانه را (همه به‌عنوان قوانين ذاتي و ابعاد زيانبار دنياي جنگ) با احساس كامل بيان مي‌كند.

زبان شیوای بیرس، توصیف‌های درخشان او از صحنۀ کارزار و تحلیل روان‌شناسانۀ وی از قهرمان داستان خویش در بازآفرینی صحنه‌های هولناک جنگ و هم‌ذات‌پنداری خواننده با قهرمان به شکلی تأثیرگذار و ماندگار عمل می‌کند. تمام داستان‌های او از چنین ویژگی‌های منحصر‌به‌فردی برخوردار هستند، اما شاید اوج هنرنمایی و توانمندی روان‌شناسانه‌اش را بتوان در دستیابی به لایه‌های پنهان ذهن انسان در رویدادی بر پل اول‌کریک، یکی از گمشدگان و چیکامائوگا یافت.