تاریخ روابط ایران و هند(قدیمی)

در اوایل قرن دهم هجری، برابر با آغاز قرن شانزدهم میلادی، جهان شاهد برآمدن دو امپراتوری نیرومند در سرزمین‌های ایران و هند است. زمینه‌های ایجاد مناسبات فرهنگی میان مردم دو سرزمین از چند قرن قبل با رواج اسلام در هند فراهم آمده بود. اما با تأسیس حکومت نیرومند صفویان در ایران و مغولان کبیر در هند، حکومت‌ها و مردم دو سرزمین روابط سیاسی، اقتصادی و فرهنگی وسیعی را تجربه کردند. کتاب حاضر به بررسی دقیق این روابط می‌پردازد و این بررسی را تا دورة نادرشاه افشار ادامه می‌دهد. مؤلف کتاب گزارشی دقیق و مستند از جنبه‌های متفاوت روابط دو کشور در دورة مورد بحث ارائه داده است و به‌ویژه تلاش کرده منافع متقابل این روابط را در حوزه‌های تجاری، ادبی و به‌طورکلی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی برای دو کشور بازتاب دهد.

دکتر ریاض‌الاسلام پژوهشگری پاکستانی در حوزة مطالعات تاریخ شبه‌قارة هند است. وی تحصیلات فوق لیسانس و دکتری خود را در دانشگاه علیگره به پایان برد و به سمت استادی رشتة تاریخ دانشگاه کراچی نائل آمد. چنان‌که از اطلاعات موجود در اثر حاضر برمی‌آید او نمایندة نسلی از پژوهشگران فرهنگ و تاریخ اسلامی در هند و پاکستان محسوب می‌شود. وی در دورة تکمیل مطالعات خود در دانشگاه کمبریج از محضر استادانی مانند پروفسور آربری و مینورسکی بهره‌مند گردیده است. از دیگر آثار وی فهرست (گاه‌شمار) اسناد روابط ایران و هند در عصر مغولان، و تاریخ فیروزشاه در دهلی 88 ـ 1351 م. قابل ذکر است.

محمدباقر آرام در سال 1332 در شهرستان خوی تولد یافت. وی دارای مدرک دکترای تاریخ ایران از دانشگاه تربیت مدرس است و دارای دو اثر ترجمة مشترک با عباسقلی غفاری‌فرد، غیر از کتاب حاضر، به نام‌های تحقیقاتی در تاریخ ایران عصر صفوی (انتشارات امیرکبیر) و تاریخ شاه‌اسماعیل صفوی (چاپ مرکز نشر دانشگاهی) است. ترجمة کتاب تاریخ روابط سیاسی ایران و امریکا و تألیف اندیشة تاریخ‌نگاری عصر صفوی از دیگر آثار وی است که هر دو توسط انتشارت امیرکبیر به چاپ رسیده است.