می خواهم در پاریس بمیرم / امیرکبیر

...درحالی‌که روی صندلی دسته‌دار در حیاط کوچکی دراز کشیده‌ام و درخت بلوطی پرپشت سایه بر حیاط افکنده، خیالات واهی مرا در اختیار گرفته است. در حال حاضر هیچ مشغولیاتی جز پرداختن به تصاویر درهم گذشته‌ام ندارم. قلم ناشیانه‌‌ام سعی دارد تحولات گریزان روزهای گذشته را تثبیت کند. به عبارت دیگر، این خاطرات مانند آیینه‌ای است که کسی آن را در دست خود مخفی نگاه دارد تا هر روز نسبت به تغییرات روحی او پرتوافکنی کند. بالاخره روزی خواهد رسید که آیینه از دست بیفتد، دراین‌صورت آن را مانند هدیۀ گران‌بهایی برای دختر عزیزم به یادگار خواهم گذاشت تا او تصویر حقیقی‌اش را دریابد و بتواند با مادرش رابطۀ معنوی برقرار کند و از این صفحات درسی بیاموزد که به بهای زندگی مادرش تمام شده است.