ایندرجیت پارمار روابط متقابل پیچیده، طرز فکر مشترک و تلاش های مشترک سازمان های دولتی و خصوصی با نفوذ را در ایجاد هژمونی آمریکا آشکار می کند. پارمار با تمرکز بر دخالت بنیادهای فورد، راکفلر و کارنگی در امور خارجی ایالات متحده، تحول آمریکا را از یک کشور “انزواگرا” به تنها ابرقدرت جهان، همه هم به نام مباشرت خیرخواهانه دنبال می کند.
پارمار در دهه 1920 با تأسیس این بنیادها و سیستم ارائه علمی از بالا به پایین، نخبه گرایانه، که بیشتر بر مدیریت تغییرات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی متمرکز بود تا حل مشکلات ساختاری جامعه مدرن، آغاز می کند. او با مشورت اسناد نادر و سایر مواد آرشیوی، بیان می‌کند که چگونه روشنفکران، دانشگاهیان و سیاست‌گذاران آمریکایی وابسته به این سازمان‌ها چنین نخبه‌گرایی را نهادینه کردند، که سپس به دستگاه سیاست خارجی ایالات متحده نفوذ کرد و به عنوان جوهره مدرنیته تلقی شد.
آمریکا امیدوار بود که جایگزین انگلیس در نقش هژمون جهانی شود و ظرفیت سیاسی، ایدئولوژیکی، نظامی و نهادی لازم را برای انجام این کار ایجاد کند، اما بنیادهای فورد، راکفلر و کارنگی به دور از هدف بودن، اغلب منافع ایالات متحده را به بهای دیگر ملل به پیش می بردند. پارمار با ترکیب مطالعات موردی بشردوستانه آمریکایی در نیجریه، شیلی و اندونزی، شبکه‌های دانشی را که سلطه آمریکا در قرن بیستم را تضمین می‌کنند، آشکار می‌کند.