این اثر تلاشی برای گشودن بابی جدید در سبک شناسی متون دینی و ایجاد نگاهی نو به نهج البلاغه می باشد. نگارنده بر این باور است که فهم و شناخت اسلام امام علی(ع) همان ادراک متعالی از دین اسلام است و کسی که می خواهد گفتمان اسلامی را بشناسد باید از رهگذر مکتب فرهنگی ادبی علی بن ابیطالب را بشناسد. این کتاب علاوه بر مباحث نظری به مطالعه فرایند عملی گفتمان در نهج البلاغه و تأثیر آن بر گفتمان اهل بیت(ع) و توابین پس از واقعه کربلا می پردازد.