“سیری در اندیشه سیاسی عرب” اثری است از “حمید عنایت” که در آن به بررسی و ارزیابی اندیشه هایی که زمینه را برای جنبش های سیاسی ملت عرب در عصر حاضر فراهم نمودند، می پردازد. بازه زمانی که در آن “حمید عنایت” به تجزیه و تحلیل “سیری در اندیشه سیاسی عرب” پرداخته از زمان حمله “ناپلئون بناپارت” به مصر تا نزدیک به جنگ جهانی دوم را در بر می گیرد که چیزی حدود یک و نیم قرن می باشد. “حمید عنایت” در “سیری در اندیشه سیاسی عرب” بیش از اینکه به نقد عقاید بپردازد، آن ها را از نظرگاه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مورد بررسی قرار داده و هرگاه که موضوع بحث با تاریخ تفکرات سیاسی و اجتماعی ایران مرتبط بوده، به اجمال اشاره ای به آن ها نیز شده است.
“سیری در اندیشه سیاسی عرب” از پنج بخش و سه پیوست تشکیل شده که بخش نخست آن با عنوان “پیش درآمد روزگار نو”، به زمینه های فکری و اجتماعی و همچنین پیشگامی مصر و وضعیت شام پرداخته است. بخش دوم “پیروی از تمدن غرب” نام دارد و علاوه بر پرداختن به روشنفکران این زمان، کوشش فکری آنان را نیز تحت بررسی قرار می دهد. بخش سوم با عنوان “تجدد فکر دینی”، عملکرد افرادی همچون “سید جمال الدین اسد آبادی”، “شیخ محمد عبده”، “محمدرشید رضا”، “عبدالرحمن کواکبی” و “علی عبدالرزاق” را زیر ذره بین می برد. بخش چهارم به “وطن پرستی مصری” اختصاص یافته و بخش پنجم کتاب “سیری در اندیشه سیاسی عرب” به قلم “حمید عنایت”، “فرجام راه، آیین یگانگی” نام گرفته است. پیوست اول این اثر، شعر ونقل قولی از “شبلی شمیل” در ستایش پیامبر اسلام و حضرت علی (ع) می باشد و پیوست دوم و سوم آن به ترتیب به مذهب “سید جمال الدین اسد آبادی” و آرای “علی عبدالرزاق” اختصاص دارند.