تاریخ سرزمین هایی که به ایالات متحده تبدیل شدند با ورود اولین مردم به قاره آمریکا در حدود 15000 سال قبل از میلاد آغاز شد. فرهنگ‌های بومی متعددی شکل گرفتند و بسیاری در قرن شانزدهم شاهد تحولاتی بودند که از سبک‌های زندگی پرجمعیت‌تر و به سمت سیاست‌های سازمان‌دهی‌شده در جاهای دیگر تغییر کردند. استعمار اروپا در قاره آمریکا در اواخر قرن پانزدهم آغاز شد، با این حال اکثر مستعمرات در جایی که بعدا به ایالات متحده تبدیل شد پس از سال 1600 مستقر شدند. در دهه 1760، سیزده مستعمره بریتانیا شامل 2.5 میلیون نفر بودند و در امتداد ساحل اقیانوس اطلس در شرق این کشور تأسیس شدند. کوه های آپالاش پس از شکست فرانسه، دولت بریتانیا یک سری مالیات، از جمله قانون تمبر 1765، با رد استدلال قانون اساسی استعمارگران مبنی بر اینکه مالیات های جدید به تصویب آنها نیاز دارد، وضع کرد. مقاومت در برابر این مالیات ها، به ویژه حزب چای بوستون در سال 1773، منجر به صدور قوانین تنبیهی توسط پارلمان شد که برای پایان دادن به خودگردانی طراحی شده بود. درگیری مسلحانه در ماساچوست در سال 1775 آغاز شد. در سال 1776، در فیلادلفیا، دومین کنگره قاره ای استقلال مستعمرات را به عنوان “ایالات متحده” اعلام کرد. به رهبری ژنرال جورج واشنگتن، در جنگ انقلاب پیروز شد. معاهده صلح 1783 مرزهای دولت مستقل جدید را تعیین کرد. اصول کنفدراسیون یک دولت مرکزی را ایجاد کرد، اما در ایجاد ثبات بی‌اثر بود، زیرا نمی‌توانست مالیات بگیرد و هیچ مقام اجرایی نداشت. یک کنوانسیون قانون اساسی جدیدی را نوشت که در سال 1789 تصویب شد و منشور حقوق در سال 1791 برای تضمین حقوق غیرقابل انکار اضافه شد. با واشنگتن به عنوان اولین رئیس جمهور و الکساندر همیلتون مشاور ارشد او، یک دولت مرکزی قوی ایجاد شد. خرید قلمرو لوئیزیانا از فرانسه در سال 1803 وسعت ایالات متحده را دو برابر کرد.